Początkowo igrzyska olimpijskie i paraolimpijskie w 1988 roku miały się odbyć w jednym miejscu, w kanadyjskim Calgary. Niestety ze względów finansowych Calgary nie podołało organizacji imprezy i tym samym najlepsi zawodnicy i zawodniczki przyjechali ponownie do Innsbrucku.
[responsivevoice_button voice=”Polish Female” buttontext=”Dla osób niedowidzących: Czytaj ten artykuł”]
W zawodach wzięła mniejsza liczba zawodników 377 (wcześniej 419) z 22 krajów. O medale walczono w czterech dyscyplinach sportowych, oprócz narciarstwa alpejskiego, biegów narciarskich i łyżwiarstwa na sledżach, zadebiutował w ramach programu igrzysk paraolimpijskich biathlon. Do rozdania było mniej medali niż cztery lata temu, bowiem przewidziano 96 konkurencji (wcześniej 107), najwięcej w narciarstwie alpejskim (44). W biegach rozdano 38 kompletów medali, w łyżwiarstwie 12, zaś w biathlonie 3 – wszystkie męskie. Po raz pierwszy w narciarstwie alpejskim i biegowym rywalizowano na monoski.
Klasyfikacji medalowej nie udało się ponownie wygrać Austriakom. Najlepsi okazali się Norwegowie z 25 złotami, dorobek 60 krążków uzupełniło 21 srebrnych oraz 14 brązowych. Gospodarze mieli pięć tytułów mistrzowskich mniej, dziesięciokrotnie kończyli zmagania na drugim miejscu oraz czternastokrotnie na trzecim. Zarówno RFN jak i Finowie mieli po 9 złotych medali, jednak o kolejności zadecydowała liczba srebrnych, RFN miało jedenaście, zaś Finlandia osiem. Medale zdobywało piętnaście krajów. Po raz pierwszy złoto w historii wywalczyły Włochy, które cieszyły się już wcześniej z medali, jednak nie z tego najcenniejszego oraz Hiszpania (wcześniej brak medali innego kruszcu), pierwsze medale na IO zdobyły Japonia i ZSRR.
Biało-czerwoni tym razem nie zmieścili się w czołowej „10” klasyfikacji medalowej, kończąc zmagania na dwunastej pozycji z jednym złotem i srebrem oraz sześcioma brązami. Najcenniejsze krążki wywalczył biegacz Marcin Kos startujący w klasie LW5/7. Na dystansie 15 kilometrów został mistrzem paraolimpijskim, zaś na dystansie 5 kilometrów wicemistrzem. Dwukrotnie na najniższym stopniu podium stanęła również Elżbieta Dadok, w slalomie gigancie i slalomie. W narciarstwie również Franciszek Tracz skończył zmagania na trzecim miejscu. Komplet sześciu brązów uzupełniają Jan Kołodziej oraz Jerzy Szlęzak. Pierwszy z nich dwa razy był trzeci, na 5 i 10 kilometrów w klasie LW3/9, zaś drugi swój medal wywalczył na dystansie 15 kilometrów w klasie LW5/7.
Gwiazdą tych igrzysk został Knut Lundstroem. Na imponujący dorobek siedmiu złotych medali złożyły się cztery mistrzostwa w łyżwiarstwie (100m, 500m, 1000m, 1500m) oraz trzy krążki w biegach narciarskich na dystansie 5 i 10 kilometrów oraz w sztafecie. Rodak Lundstroema – Ragnhild Myklebust również startowała w obu dyscyplinach, jej dorobek był nieco skromniejszy, sześć medali – pięć złotych oraz jeden srebrny robi jednak wrażenie. Gospodarze cieszyli się z postawy Felixa Karla w łyżwiarstwie, w którym zgarnął cztery złota oraz Martiny Altenberger – trzykrotnej mistrzyni paraolimpijskiej w narciarstwie alpejskim. Taki sam wynik jak Altenberger uzyskali biegacz Terje Gruer z Norwegii oraz przedstawiciele narciarstwa alpejskiego: Amerykanin Dan Ashbaugh oraz Reinhild Moeller z RFN.
Zimowe igrzyska paraolimpijskie (kliknij na miejscowość, aby przeczytać więcej): Örnsköldsvik 1976, Geilo 1980, Innsbruck 1984, Innsbruck 1988, Albertville 1992, Lillehammer 1994, Nagano 1998, Salt Lake City 2002, Turyn 2006, Vancouver 2010, Soczi 2014.
Wyniki biało-czerwonych w Innsbrucku
Wyniki przedstawione poniżej zostały opracowane na podstawie danych zamieszczonych na oficjalnej stronie Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego – www.paralympic.org.
