Ma 35 lata i imponującą listę osiągnięć. Nie bez powodu uznawana jest za jedną z ikon światowego sportu paraolimpijskiego. W swojej kolekcji posiada sześć złotych medali igrzysk paraolimpijskich, z czego aż cztery wygrane indywidualnie. W Paryżu rozgrywała swoje siódme paraigrzyska, a dodać należy, że na swoim koncie ma również cztery występy olimpijskie. Pod tym względem nasza tenisistka stołowa jest absolutną rekordzistką, a jej niezwykłemu wyczynowi w perspektywie kilku najbliższych dekad ciężko będzie dorównać komukolwiek. Dziś oficjalnie do swojego sportowego CV dołożyła dwunasty paralimpijski krążek.
Natalia Partyka od najmłodszych lat wzorowała się na starszej siostrze, która w jednym z gdańskich klubów doskonaliła swoje umiejętności za pingpongowym stołem. Kiedy w wieku siedmiu Natalia po raz pierwszy chwyciła w dłoń rakietkę do tenisa, nikt nawet nie przypuszczał, że w sporcie może zajść aż tak daleko. Fakt, że urodziła się bez prawego przedramienia, w jej przypadku nie stanowił żadnej przeszkody, choć przyznać trzeba, że w życiu miała odrobinę trudniej od swoich pełnosprawnych rówieśników. Rodzice od samego początku stawiali na jej samodzielność. O taryfie ulgowej mogła zapomnieć. Dziś jest im za to dozgonnie wdzięczna, bo przez liczne wyjazdy na zgrupowania i zawody musiała dojrzeć szybciej niż wskazuje na to metryka.
Partyka miała zaledwie jedenaście lat, gdy w 2000 roku otrzymała nominację na swoje pierwsze w życiu paraigrzyska. W dalekim Sydney nie była jeszcze gotowa na zdobywanie laurów. Nikt zresztą nie śmiał od niej tego wymagać, bo już sam fakt znalezienia się w reprezentacji w tak młodym wieku stanowi niemałe przeżycie. Zamiast medali spakowała do walizki garść pięknych wspomnień i bezcenne doświadczenie, od którego kupony zacznie odcinać dopiero w kolejnych latach.
Jak rozpędzony pociąg
Z każdym wygranym turniejem Partyka poprawiała swoje notowania w prestiżowych rankingach. Na igrzyska do Aten 15-letnia wówczas Natalia poleciała już jako mistrzyni Europy i świata. W indywidualnych zmaganiach czarowała za stołem swoim wdziękiem oraz znakomitą techniką. Zdeklasowała konkurencję i zasłużenie sięgnęła po złoto, zostając tym samym najmłodszą w historii tej dyscypliny paraolimpijską mistrzynią. W grze pojedynczej sztuki tej dokonała jeszcze trzykrotnie – w Pekinie (2008), Londynie (2012) oraz Rio de Janeiro (2016). Pozostałe dwa tytuły zgarnęła w rozgrywkach drużynowych w Rio oraz trzy lata temu w Tokio.
Tego, jaką cenę Natalia Partyka płaci za sportowy sukces, nie da się przeliczyć na żadne pieniądze. Sama przyznała kiedyś, że najtrudniejszy mecz o paraolimpijskie mistrzostwo musiała stoczyć w Rio de Janeiro, gdzie w półfinale mocno postawiła się jej zawodniczka gospodarzy. Niewiele wtedy brakowało, a Polka zostałaby wyeliminowana z gry o złoto i na osłodę pozostałoby bić się o brąz. Kiedy w piątym secie zdobyła decydujący jedenasty punkt, poczuła wyraźną ulgę. Kamień z serca spadł także jej kibicom licznie zgromadzonych na trybunach oraz przed telewizorami.
W Paryżu po raz dwunasty na podium
Wszystkich trofeów, jakie Natalia zgromadziła na przestrzeni ponad dwóch dekad, nie sposób wymienić od ręki. Przebieg jej inspirującej kariery to bowiem niekończące się pasmo sukcesów. I choć za pingpongowym stołem jej dominacja nie jest tak niepodważalna jak jeszcze kilka lat temu, to najgroźniejsze rywalki wciąż mocno muszą się z nią liczyć. Partyka w tenisie stołowym nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa, co potwierdziła właśnie w Paryżu. Razem z Karoliną Pęk w potyczkach deblowych sięgnęła po brązowy krążek, a indywidualnie uplasowała się na drugim stopniu podium. Jej aktualny dorobek na igrzyskach to dwanaście medali: sześć złotych oraz trzy srebrne i trzy brązowe.
_____
Fot. Robert Szaj/Polska Fundacja Paraolimpijska/Robert Szaj