Drugie igrzyska paraolimpijskie odbyły się w oddalonej o ponad 250 kilometrów od Oslo miejscowości Geilo. Ten mały norweski ośrodek sportowy gościł 229 sportowców z osiemnastu krajów. Niestety w tym gronie zabrakło Polaków, których oglądaliśmy podczas pierwszych igrzysk w szwedzkim Örnsköldsvik.
[responsivevoice_button voice=”Polish Female” buttontext=”Dla osób niedowidzących: Czytaj ten artykuł”]
W porównaniu do rywalizacji w 1976 roku rozdano 63 medale. O tytuł mistrza paraolimpijskiego obok narciarzy alpejskich (22 konkurencje) i biegowych (27 konkurencji) walczyli zawodnicy startujący w łyżwiarstwie szybkim na sledżach (14 konkurencji). W tej debiutującej dyscyplinie rozegrano trzy dystanse wśród kobiet i mężczyzn, 100 i 500 m dla obu płci oraz 800 m dla pań oraz 1500 m mężczyzn. Swoich sił spróbowały w łyżwiarstwie szybkim na sledżach poza Norwegią jeszcze cztery kraje. Były to Francja, Finlandia, USA i Szwecja.
Klasyfikacja medalowa została zdecydowanie wygrana przez gospodarzy ku uciesze otwierającego igrzyska króla Norwegii Olafa V. Na dorobek 53 medali składały się 23 złota, 21 sreber oraz 10 brązów. Na kolejnym miejscu uplasowała się Finlandia z 34 medalami, w tym z piętnastoma krążkami z najcenniejszego kruszcu. Dodatkowo dołożyli siedem srebrnych medali i dwanaście brązowych. Trzecią lokatę w klasyfikacji medalowej igrzysk zajęła Austria. Sportowcy tego kraju sięgnęli po sześć mistrzowskich tytułów oraz dziesięć razy kończyli zmagania na drugiej lokacie i sześciokrotnie na trzeciej. Medale zdobywało dziesięć państw, po raz pierwszy w historii z krążków na igrzyskach cieszyli się Amerykanie, zajmując wysokie szóste miejsce w klasyfikacji medalowej z sześcioma medalami w narciarstwie alpejskim (4-1-1).
Największą bohaterką igrzysk została Norweżka Brit Mjaasund Oejen, która zwyciężyła na wszystkich trzech dystansach w łyżwiarstwie szybkim na sledżach oraz sięgnęła po dwa złota w biegach narciarskich. Oczywiście dorobek pięciu tytułów mistrzowskich robi i powinien robić wrażenie, jednak dwa złota w narciarstwie były formalnością, gdyż w jej klasie niepełnosprawności rywalizowała tylko Oejen. Na najwyższym stopniu podium trzykrotnie stawał Erik Sandbraat, który poaza tym raz był trzeci. Rodakowi Oejen nie udało się wywalczyć kompletu medali w łyżwiarstwie szybkim na sledżach, na 1500 metrów przypadł mu brąz, dodatkowo skorzystał jak rodaczka na rozdrobnieniu konkurencji w biegach, gdzie również przyznano mu złoto w jednej z konkurencji. Aż pięć osób sięgnęło jeszcze po trzy złota w Geilo, byli to Jouko Grip z Finlandii, Norwegowie Kari Aronsen i Cato Zahl Pedersen, a także Szwedki Desiree Johansson oraz Birgitta Sund.
Zimowe igrzyska paraolimpijskie (kliknij na miejscowość, aby przeczytać więcej): Örnsköldsvik 1976, Geilo 1980, Innsbruck 1984, Innsbruck 1988, Albertville 1992, Lillehammer 1994, Nagano 1998, Salt Lake City 2002, Turyn 2006, Vancouver 2010, Soczi 2014.